အိမ္ေျပး

ေခ်ာကလက္မွစားခ်င္တယ္

က်ည္ဆန္ရာ ဇကာေပါက္ခံတပ္နဲ႔

ျပိဳက်လုဆဲဆဲ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ၀ပ္ေန..။



လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္လံုးလံုး

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္

မရုပ္သိမ္းခဲ့ရတဲ့ဂ်င္းပင္န္ ေဟာင္းေလးကိုစိတ္မခ်

စိုက္ပ်ိဳးထားမိတဲ့ႏွင္းဆီပင္ေလးကိုစိတ္မခ်

ႀကိဳးမေလ်ာ့ခဲ့ရတဲ့ဂစ္တာေလးကိုစိတ္မခ်

မျပီးဆံုးေသးတဲ့သီခ်င္းအပိုင္းအစေလးကိုစိတ္မခ်

ေမေမေရ...

ေမေမေကၽြးတဲ့ထန္းလ်က္ေလးကိုလြမ္းပါတယ္..။



အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္

ေသခ်င္လို႔ေျပာင္းခဲ့မိတဲ့ေတာမွာ

အေမာေဖာက္ေနေသာ ညမ်ားအလယ္...။ ။

မေသခ်ာေသာ

ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အသိက

ငါတို႔ခ်င္းနီးဖို႔တံတားမရွိဘူး

ျမင္သာရုံကိုယ္ထင္ျပတာေလးကိုမွ

အခ်စ္မွာအယံုလြယ္ခဲ့မိတာပါ ။


ရင္ခုန္သံကိုဘယ္မွာေရးရမွာလဲ

ေသြးမတည္႔သစ္သီးကိုစားခဲ့မိတာဆိုးတယ္

ခိုးထုပ္ခိုးထည္မိသြားတဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္က

ဒုကၡရဲ႕ပထမဆံုးၾကိဳးစျဖစ္တယ္ ။


ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးကေန

၀င္လာတာလား

ထြက္သြားတာလားမသိရခင္

စိတ္တစ္၀က္တစ္ပ်က္အျပံဳးေလးမွာ

အစ.....အဆံုး.....ကန္းခဲ့ရ ။ ။

၈၄မုတ္သုန္ဖြား

ကိုယ့္စိတၱဇနဲ႔ကိုယ္

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဖတ္ရင္းၾကီးတယ္

ၾကည္ေဇာ္ေအးဖတ္ရင္းၾကီးတယ္

ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေလးတစ္ေၾကာင္းေလာက္

ကိုယ့္အေရျပားေပၚမွာ

မွင္ေၾကာင္စုတ္ထိုးထားခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ။



ေဆးထိုးမွားမွာစိုးရိမ္လို႔

ေသြးရိုးသားရိုးေတာင္မနာဖ်ားရဲခဲ့သူ

အခ်စ္ဦးမွာက်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ေသာ့

အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ

ကိုယ္ေပါ့ဆလို႔မ်ားလား ။



အမွားေတြလုပ္တတ္လာ

မဟုတ္မဟပ္ေတြအလုအယက္ေျပာ

ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀

အေႏွးျပကြက္မွာေနာင္တေတြသာ

အခ်ိန္လြန္ရထားလိုခ်နင္းသြား ။



ကိုယ့္လူေရ

အလကားရလို႔ေသာက္တဲ့စီးကရက္မွာလည္း ကင္ဆာနဲ႔

ငွက္ေတြကအစအႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ေခါတ္မွာ

ကိုယ္တို႔ဘယ္လိုၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားႏုိင္မွာမို႔လဲ ။



အေ၀းၾကီးမေတြးဘူး

အခုလတ္တေလာေသေရးရွင္ေရးကိစၥက

ဒီကဗ်ာကို ကိုယ္ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ရမလဲဆိုတာ ။ ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား

ဗလာတစ္ခုနဲ႔ ျပည့္ေနတတ္တဲ့ဘ၀ေတြမွာ

မင္းလည္းမင္းအမွားေတြနဲ႕ေနသားက်

ငါလည္းငါ့အမွားေတြနဲ႔ေနသားက်

သက္ျပင္းကခ်လိုက္ေတာ့လည္းျပဳတ္က်မသြားဘူး

ဘ၀အေမာခုႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းကို

ထင္ရာစိုင္းစိတ္ဓာတ္ သံုးဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းနဲ႔ခုခံခဲ့ၾက ။



အေမွာင္ကေတာ့အရင္အတိုင္းပဲေနရာမေရြ႕ေသးဘူး

မေတြ႕တာၾကာလည္းမင္းကအရင္အတိုင္းပဲမလား

မူးလာရင္ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားရယ္လိုက္

အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ ဆဲေရးလိုက္

ငါတို႔႔႔အက်င့္စရိုက္အားလံုးကငါတို႕ကိုယ္ပိုင္အမွတ္တံဆိပ္ ။



ေပ်ာ္ေအာင္ေန

မနက္ျဖန္အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္ဆံပင္ျဖဴေစာရုံ

၀င္လာရုံ

ျပန္ထြက္သြားရုံ

သတိရရင္လက္က်န္ခြက္ကိုေမာ့ေသာက္ရုံ



ဒါပဲေလ

ဒီထက္ပိုျပည္႔စံုတဲ့ဘ၀ကိုေတြ႔ရင္လည္း

မင္းဒီဘ၀ေလးကိုလြမ္းမိဦးမွာပဲမလား ။ ။

ေတာင္ၾကီး

မြန္းက်ပ္တာခ်င္းအတူတူဆိုရင္ေတာင္

ဒီိျမိဳ႕ရဲ႕ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကိုမွခ်စ္တယ္

တျခားေနရာမွာေလ်ာ့လာသမွ်ေသြးကို

ျပန္လာျဖည္႔ခ်င္စရာျမိဳ႕ ။



အေမ့ရင္ေငြ႔လိုလည္းေႏြးေႏြးေထြးေထြး

အေဖ့လက္ရုံးေတြအတိုင္းသန္သန္မာမာ

သူ႔ရင္ေငြ႕နဲ႔ေထြးေပြ႕

သူ႔လက္ေတြနဲ႔ေပြ႕ဖက္

ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္မျငီးျငဴစတမ္း

သူ႔အေပၚတင္သမွ်အျပစ္ေတြထမ္းလာတယ္ ။


သုညမွတ္ေအာက္ေအးလည္း

ဒီထက္ေႏြးတဲ့ေနရာမေတြ႕ႏိုင္ ။ ။